Cerkiew w Podbielu

Pamiętam, jak w dzieciństwie często jeździłam pociągiem na trasie Białystok-Czeremcha, a czasami jeszcze dalej, do Borowik. Mijałam poszczególne stacje: Białystok, Białystok Stadion, Lewickie, Hołówki Duże, Zimnochy, Strabla, Rajsk, Bielsk Podlaski, Lewki, Podbiele... Cóż, o Podbielu wiedziałam... niewiele.

W tamtych czasach był to dla mnie tylko jeden z przystanków w drodze do babci. Podbiele to nawet nie wieś, a kolonia wsi Dubiażyn. O jej istnieniu, oczywiście, wtedy nawet nie słyszałam. Tak samo jak nie wiedziałam, że od ponad 100 lat znajduje się tam okazała drewniana cerkiew. Na szczęście wspólnie udało się nam ją odkryć. I od tego czasu czujemy potrzebę, żeby tu wracać. Sprawdzamy, jak świątynia prezentuje się o różnych porach roku. W taki sposób oglądamy wszystkie drewniane cerkwie na Podlasiu. Czasami zaskakują nas ich kolejne odsłony. Raz oglądamy je skąpane w morzu kwiatów i słońcu, innym razem przykryte ciepłym kożuchem puszystego śniegu.

Z ogromnym zadowoleniem zauważam, że po niedawnym remoncie świątynia nadal "ubrana" jest w mój ulubiony "cerkiewny" kolor, czyli błękit. W przypadku wielu remontowanych ostatnio cerkwi decydowano się na zmianę koloru elewacji. Niestety, nie wszystkim wyszło to na dobre. Ta w Podbielu do tego grona, na szczęście, nie należy.

Cerkiew pod wezwaniem św. Eliasza wybudowano w 1876 roku. Wcześniejsze świątynie w tych okolicach zawsze były wznoszone pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego. O pierwszej z nich mówi się, że mogła pochodzić z XVI wieku. Jednak nawet obecny, niemalże stuczterdziestoletni budynek, pamięta wiele przebudów, dobudów i remontów. Dzięki hojności miejscowych wyposażano go w drogocenne utensylia liturgiczne. Potem został z nich okradziony podczas zawieruch wojennych. To cerkiew, która przez lata gościnnie przyjmowała ludzi spragnionych duchowej karmy. Jednak pamięta też czasy pustki i samotności, kiedy ograbiona z materii i ducha cierpliwie czekała na kolejnych gospodarzy. Pierwszym z nich był ksiądz Eliasz Tałyzin, który szczególnie angażował się w jej budowę. Dziesięć lat później służbę przerwała mu jednak choroba. Ale nawet po śmierci jest blisko swojej cerkwi, gdyż został pochowany pod jej ołtarzem.

Prace remontowe okazały się doskonalą okazją, żeby zajrzeć do pięknego wnętrza cerkwi. Panowie odpowiedzialni za renowację poczuli się naszym zainteresowaniem nieco zaskoczeni. Byli jednak na tyle uprzejmi, że specjalnie dla nas wezwali proboszcza, za zgodą którego wszystko dokładnie obejrzeliśmy.